Penso

penso naquela nena que nunca quixo nacer...

...un, é único. é indispensable.


para qué... par lembrarlle ó mundo que nadie é mais. para non caer no mesmo erro de fai xa varias épocas. mais semella que o horror nunca sucedeu, que nunca, o ser humano, chegou ó cumio da sua barbarie. parece que foron seculos, pero está aí, para lembranos que debevos, temos o deber, de protexer a vida.

joni eres unha estrela, e me alegro de que briles ante nos.

lembremos, sintamonos só por un intre: europa 1939.

parece lonxe, moi lonxe, mais está nada mais abrirmos os ollos á realidade que é hoxe.

Mundo de tolos

Espertar, levantarse, durmir e espertar. durmir e espertar, levantarse, durmir e espertar. levantarse. levantarse... levantarse... durmir espertar levantarse. durmir e espertar durmir e espertar durmir e espertar durmir e espertar e espertar... e espertar... e espertar... durmir... espertar levantarse. durmir. espertar levantarse. durmir. espertar levantarse durmir, durmir, durmir, durmir... durmirr... durmirrr... durmirrrrr...

Amencer de aureolas en volcáns de lava

O luceiro ilumina o horizonte. Luz. Azul, amarela, violeta. Amence Vigo cheo de ledicia no ceo. Hoxe as nubes queren cantar. Hoxe o sol danza agarimoso entre os derradeiros brilos das estrelas, que cansas da noite, durmen agochadas baixo o mar. Non hai vento. As ondas descansan no fondo do océano empachadas de correntes subterráneas. Os mariñeiros, pronto, faenarán na beiramar. Calma, as mariñas están en calma. Os areais descansan fronte as barcas. Os farois dormen xa.

Bos días, todo amañece tranquilo. O son das gaivotas rebulindo entre o ceo debuxan espirais. A brisa, queda, palpita na mañá.

Polémicas

Onte foron dez mil os estudiantes que se manifestaron en contra do plan bologna en Barcelona. E, en Vigo, non éramos nin vinte os concentrados na facultade de Peritos. Que coño nos pasa, joder! Isto non se para só. Deberíamos preguntarnos que merda queremos e actuar, que é o noso dereito. Buf... que raiba.

Escuridade

O Escuro mete medo. Á veces, cando inspeciono o firmamento, éntrame un medo atroz. É vértigo. Terror á caída incontrolada. Floto cos pensamentos e penso... todo cabe en min, todo me desborda. Unha leve pantasma da noite, iso son, dos soños, da brétema. Do pasado e do futuro. Soa, sós, navegando por estes mares, a auga faise inabarcable. Inalcanzable o sol, inalcanzable ti que me tendes a man e non chegan os dedos que esvaran case co roce e perseguen o brazo que empurra todo o teu ser. E, outra vez, a espacio espándese, as dimensións propáganse e non hai norte nin sur, este ou oeste. E quedamos, de novo, sós, sen guia. Desorientados na noite máis pecha á espera desa estrela que dirixa este timón desorbitado, que escoite o eco do berro que grita na escuridade.

A Internete

Enredo de fios interminables interconectados neuronalmente. Telaraña cibernética. Nebulosa interestelar pola que camiñan millares de historias, lembranzas, odios, tristezas e alegrías. Ese escuro espacio cheo de misterio no que cada un de nós somos como esa estrela que brila no firmamento.

A internete. Pais dos soños, das espranzas, do descoñecido... do inefable.


(A Raquel, estrela-guia dos mariñeiros ciberestelares)